مؤلّفه های پایداری در سروده های ابن منیر طرابلسی

ادبیات همواره عرصۀ عرضۀ مفاهیم والای انسانی بوده و نهانی­ترین صحنه­های زندگی بشر را به تصویر می­کشد و جنگ و مقاومت به عنوان یکی از مهم­ترین جلوه­های زندگی بشر، در ادبیات نمود بارزی یافته و همواره ادیبان و نویسندگان از این مهم مستثنا نبوده و به خلق آثار زیبایی در این زمینه دست یازیده­اند؛ چنان­که پس از جنگ­های صلیبی و بروز درگیری­های سرنوشت­ساز میان مسلمانان و مسیحیان، به­خصوص پس از روی کار آمدن حکومت زنگیان و آزادسازی سرزمین­های اشغالی، ادیبان و شاعران به عنوان زبان گویای جامعه، اشعار خود را به منظور تشویق حاکمان و تداعی مداومت در حس حماسی و مبارزه­گری به این موضوع اختصاص دادند. ابن­منیر طرابلسی(473- 548 هـ) از جمله شاعران برجستۀ عصر زنگیان است که رسالت خود را در جهت اهداف مقاومت و رویکرد ستیزه­جویانۀ آن و به منظور آزادسازی سرزمین­های اسلامی از سلطۀ صلیبیان اختصاص داد و با اثرپذیری از آموزه­های دینی و باورهای اسلامی، موجبات تهییج و ارتقای روحیّۀ مبارزان و حاکمان امّت اسلامی را فراهم آورد. دعوت به جهاد، امید به آینده، ابراز سرور و شادمانی و تطبیق تاریخ، مهم­ترین جلوه­ها و مؤلفه­های پایداری در اشعار او به شمار می­آید. پژوهش حاضر بر آن است که به شیوۀ توصیفی- تحلیلی به بررسی اشعار پایداری این شاعر برجستۀ عرصۀ مقاومت در ادب کلاسیک عربی بپردازد و مهم­ترین مؤلفه­های پایداری را در سروده­های او از نظر بگذراند.